Αροθυμώ και τραγωδώ
Αροθυμώ και τραγωδώ, αροθυμώ και κλαίγω
αροθυμώ και τραγωδώ, αροθυμώ και λέγω
Ε μαύρα χρόνα και καιρούς, σα χώματα σ’ πατρίδα
γλυκέα πόσα και πικρά επέρασα και είδα
Αροθυμώ και τραγωδώ, τα πρώτα τα τραντάφυλλα
τα πρώτα μανουσάκια,
όντες ο κόσμον έμπαινεν έμορφος σην καρδία μ’
κι ένας πόνος γλυκύς – γλυκύς η καμονή τ’ς αγάπης
συνδαύλιζεν την ψη μ’.
Αροθυμώ και τραγωδώ, τη γης την εμορφίαν
π’ εγέννεσεν κι ετράνυνεν τ’ εμέτερον το γέννος.
Αροθυμώ και τραγωδώ τη γης την εμορφίαν,
π’ εγέννεσεν κι ετράνυνεν τ’ εμέτερον τ’ ανθρώπ’ς
πη έπλασεν κι εκράτεσεν αιώνας και αιώνας,
το έμορφον το δυνατόν το γένος των Ποντίων.
Έναν προς έναν τραγωδώ τα υψηλά ραχία,
π’ ετίμεσαν κι εδόξασαν Ελλενικά καρδίας.
Η ρίζα εκεί των Κομνηνών των Ακριτών ο τόπος
τη Παναΐας Σουμελάς εκεί το μοναστήριν,
πρώτον σην πίστην, σην χαράν, σον πόνον τη πατρίδας.
Έναν προς έναν τραγωδώ, ένδοξα πολιτείας
Την Τραπεζούνταν, την Ορντούν, Σαμψούντα, Κερασούντα,
Σινώπη, Σούρμενα, Αργυρούπολη, Τρίπολη και Ριζούντα
όθεν τα φροντιστήρια – σχολεία κεντρικά
εφώταζαν τον κόσμον.
Αροθυμώ και τραγωδώ, αροθυμώ και κλαίγω
τα παλαιά τ’ ατωριζνά τα ιστορίας λέγω.
Πόντος έν, άστρον φωτεινόν
Πόντος!, έν’ άστρον φωτεινόν σ’ Ελλενικούς αιώνας
Αργοναυτών το όρωμαν και τη Ακρίτα κάστρον.
Πόντος, νύφε ακριβοθώρετος τη Πόντου τη Ευξείνου,
πυκνέσα δείσα σα ραχά μάραντα φορτωμένα.
Πόντος! Αγέρας παρχαρί, θύμπιρου μυρωδίαν
τη λύρας γλυκολάλεμαν, νερόπα πάντα κρύα.
Εκεί η πρώτεσσα χαρά μ’, το υστερνό μ’ ο πόνος.
Αροθυμώ και τραγωδώ, αροθυμώ και κλαίγω.
Κι έρθανε χρόνα δίσεκτα, καταραμένα χρόνα
ο ουρανόν ελίβωσεν, σην γην ποτάμ’ το γαίμαν.
Κι εσκώθεν θρήνος θάνατος, πέραν περού σον Πόντον
Ξαν κρούγνε οι Αγαρηνοί και καίγ’νε και ρημάζ’νε,
ο βίον χάται γενεών, ο κόσμον ξεριζούται
κι ένας λαός πορεύκεται σ’ Αδάμ την εξορίαν.
Αποτελειών’νε σον γιαλόν το έργον των Αγαρηνών
οι Φραγκολεβαντίνοι,
και ’κ’εγροικάς ο άκλερον ποίος τ’ εσόν έν’ ο εχθρός
και ποίος έν’ ο φίλος.
Και σην Ελλάδαν έρθαμεν – ρίζα ’μουν προαιώνιον
πατρίδα τη πατρίδας.
Και ξάν πουλί μ’ ας σην αρχήν χτίζομεν το γεφύριν.
Σα μαύρα τα χαλάσματα άθα και μανουσάκια.
Την γην κατατρυπαίνομεν μ’ αλέτριν και χορόν
Τον ήλον ξαν σα χέρα ’μουν αγαπεμέν’ κρατούμεν.
Και μ’ έναν στόμαν έναν ψήν και νούν βροντολαλούμεν
Πόντος! Έν’ άστρον φωτεινόν οψέ, οσήμερον και πάντα.
Πόντος! Έν’ άστρον φωτεινόν οψέ, οσήμερον και πάντα.
https://youtu.be/BLbGinkbsdM
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου